Gorce (dawniej Rothenbach) po raz pierwszy wzmiankowane były w 1550 r. Zamieszkiwała je ludność wyznania ewangelickiego. Wraz z rozwojem przemysłu górniczego zaczęli się osiedlać katolicy.
Ewangelicy i katolicy nie mieli swojego własnego kościoła, korzystali więc z kościoła w Jabłowie i Boguszowie.
Według zachowanej kroniki szkolnej już w 1911 r. powołano do życia związek budowy kościoła katolickiego. Wybuch I wojny światowej przekreślił jednak wszystkie plany, także zarówno katolicy jak i ewangelicy odprawiali swoje nabożeństwa w jednej z sal restauracji „Zum Gerichtskretscham” przy obecnej ulicy Kościuszki 24).
W 1920 r. przybył do Rothenbach kuratus Paul Kühn, który o pomoc w przeprowadzeniu pierwszych misji zwrócił się do benedyktynów z klasztoru w Krzeszowie.
W 1922 r. na miejsce kuratusa Kühna przybył kuratus Martin Schramm.
W 1924 r. zaczęto budować plebanię, która została poświęcona 1 grudnia 1925 r. W jednym z pomieszczeń znajdowała się kaplica, w której odbywały się nabożeństwa.
Kuratus Schramm zaczął zbierać pieniądze na budowę kościoła, który miał stanąć w miejscu, gdzie obecnie znajduje się ogród. Wskutek kryzysu gospodarczego po konsultacjach z Biskupstwem Wrocławskim w 1926 r. zadecydowano o przyjęciu projektu architekta Karla Fromma.
28 czerwca 1929 r. położono kamień węgielny pod budowę kościoła. W krótkim czasie zakończono stawianie murów. Dzięki temu, że jesień była piękna można było kontynuować prace wewnątrz świątyni.
Kościół zbudowano w nowym stylu, jako pierwszy tego typu na Śląsku.
Konsekracja, czyli uroczyste poświęcenie kościoła, odbyło się 29 grudnia 1929 r. w obecności Biskupa Wrocławskiego kardynała Adolfa Bertrama.
W 1931 r. nowym proboszczem został ksiądz Alfons Franz.
W 1936 r. zakupiono organy zbudowane przez firmę W.Sauer/Walker- Frankfurt nad Odrą.
W styczniu 1937 r. nastąpiła zmiana na stanowisku proboszcza. Z Witkowa przybył ksiądz Herbert Herzmann.
Ostatnim proboszczem niemieckim był ksiądz Franz Niering. Pełnił on posługę kapłańską w Rothenbach od 1941 r. do 1946 r.
9 maja 1945 r. wkroczyły do Rothenbach wojska I Frontu Ukraińskiego. Miejscowość otrzymała nazwę Piastowo.
W Piastowie nie było polskiego księdza. Nabożeństwa w dalszym ciągu odprawiał ksiądz Niering.
26 grudnia 1945 r. odbył się w kościele chrzest Ireneusza Ostasza, pierwszego polskiego ochrzczonego dziecka.
Ksiądz Niering został wysiedlony w sierpniu 1946 r. Wcześniej jednak do świątyni przychodził odprawiać nabożeństwa ksiądz Jan Kąkol z kościoła pw. Trójcy Świętej z Boguszowa.
Pierwszym stałym proboszczem w Piastowie został 22 września 1946 r. ksiądz Roman Kowalski. Zorganizował on przy kościele chór męski.
16 września 1947 r. starosta powiatowy nakazał natychmiastowe wprowadzenie w życie nowych nazw miejscowości . Nazwę Piastowo zmieniono na Gorce.
Ksiądz Kowalski odszedł z Gorc 7 listopada 1948 r.
12 listopada 1948 r. przybył duszpasterz o niezwykle bogatym życiorysie Edmund Jasiak. Chciał zostać misjonarzem w Afryce. Studiował we Francji
i Belgii, potem w Polsce.
Był inwigilowany przez Urząd bezpieczeństwa za współpracę z oddziałem partyzanckim Franciszka Olszówki.
Od 3 września 1950 r. do 30 czerwca 1951 r. administratorem parafii został ksiądz Władysław Chmielewski.
Zanim do parafii pw. Zesłania Ducha Świętego skierowany został nowy proboszcz w zastępstwie pełnił posługę kapłańską ksiądz Jan Szyszka z Boguszowa.
W latach 50-tych XX wieku przybywał do kościoła z Krzeszowa ojciec Nikolaus von Lutterotti. Odprawiał wówczas msze dla Niemców, którzy jeszcze tutaj mieszkali.
Dopiero 7 listopada 1951 r. nowym administratorem parafii został ksiądz doktor Józef Krysowski. Studiował we Lwowskim Seminarium Duchownym. Za zgodą władz duchownych doktoryzował się na Uniwersytecie w Innsbrucku. Po powrocie do kraju został sekretarzem arcybiskupa Józefa Bilczewskiego we Lwowie. W czasie I wojny światowej pełnił posługę kapelana wojskowego w randze kapitana.
Po zakończeniu wojny odbył pielgrzymkę do Rzymu. Po powrocie do kraju przeniósł się do Sokala ( miasto nad Bugiem na Wołyniu), gdzie jako kapelan gimnazjum założył bursę dla młodzieży. W 1946 r. został zmuszony opuścić Sokal i przeniósł się do Lwowa. Stamtąd wraz ze siostrą udał się do rodziny w Katowicach. Do Gorc przybył z parafii w Pszennie.
Zmarł 16 lutego 1953 r. w szpitalu w Cieplicach. Pogrzeb odbył się dnia 20 lutego na cmentarzu w Gorcach.
Od 27 czerwca 1953 r. proboszczem został ksiądz Piotr Lewandowski, a po nim od 27 lutego 1957 r. ksiądz Bronisław Wojtera.
15 listopada 1960 r. przybył nowy administrator ksiądz Władysław Pękala. Mieszka on obecnie w Domu Księży Emerytów w Legnicy.
21 sierpnia 1961 r. proboszczem ustanowiono księdza Stanisława Chabina. Pracował w parafii 5 lat. Nazywano go świętym księdzem.
1 września 1966 r. parafię przejął ksiądz Zenon Ochel. Założył on chór dziecięcy, prowadził kółko fotograficzne. W 1971 r. kościół został wymalowany przez Jana Molgę.
27 czerwca 1983 r. ksiądz Zenon Ochel został przeniesiony do parafii w Żarowie.
W tym samym dniu przybył nowy proboszcz ksiądz Alojzy Swoboda, siostrzeniec kardynała Bolesława Kominka. We wrześniu obowiązki gospodyni, organistki i katechetki objęła Sylwia Konopka.
23 sierpnia 2009 r. ksiądz Alojzy Swoboda odprawił w kościele ostatnią mszę. Przeszedł na emeryturę.
24 sierpnia 2009 r. nowym proboszczem został ksiądz mgr EC Leszek Sienkiewicz.
Opracowanie Natalia Południak i Gabriela Nawrot-Południak
Na podstawie książki „Historia kościoła pod wezwaniem Zesłania Ducha Świętego w Boguszowie-Gorcach” autorstwa obu pań.